Οι Γκαλερί

Ποιος θα το έλεγε ότι ανάμεσα σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και αποθήκες από τις πιο ανεπτυγμένες βιομηχανικές ζώνες του 19ου και του 20ου αιώνα, θα ... χωρούσε τον 21ο αιώνα η μοντέρνα τέχνη; Και όμως έτσι έγινε! Και οι περιοχές κοντά στο λιμάνι και την Ακτή Κονδύλη άρχισαν να γίνονται ένας συναρπαστικός πολιτιστικός προορισμός. Οι γκαλερί και οι πολυχώροι (όπου οργανώνονται και πρωτότυπα events) συγκεντρώνονται στην περιοχή του Αγίου Διονυσίου και του Παπαστράτειου -κυρίως στους οδούς Πολυδεύκους, Κάστορος, Μεσολογγίου, Γραβιάς. 

Αξιοθαύμαστες δεν είναι μόνο οι εκθέσεις, είναι και τα μεγάλα ψηλοτάβανα πέτρινα κτίρια (πρώην αποθήκες ή μηχανουργεία) όπου στεγάζονται. Η παρέμβαση με μοντέρνα υλικά είναι εμφανής, ωστόσο οι γκαλερίστες και οι αρχιτέκτονες τους σέβονται και τιμούν το παρελθόν και τη βιομηχανική τους αρχιτεκτονική. 

Τα εγκαίνια των χωρών αυτών έφεραν την πρώην βιομηχανική ζώνη στο προσκήνιο και προκάλεσαν τον θαυμασμό επισκεπτών, εικαστικών, κριτικών, αρχιτεκτόνων, διακοσμητών.

Αν έρθετε βράδυ, οι κλειστές παλιές αποθήκες, σφιχταγκαλιασμένες, σιωπηλές, υποβλητικές κάτω από το φως των παλιών φαναριών που μεταμορφώνονται μπροστά στα μάτια σας σε ένα μοναδικό κινηματογραφικό σκηνικό που μοιάζει βγαλμένο από την ταινία του Σκορτσέζε. 

Πληροφορίες...

Διαβλέποντας τη δυναμική της γειτονιάς, ο Δήμος Πειραιά θα δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα πολιτικής παρέμβασης, με στόχο να μεταμορφώσει την περιοχή του Αγίου Διονυσίου στο πιο σύγχρονο και φιλικό κομμάτι του Πειραιά γύρω από το λιμάνι. Περιλαμβάνει μια σειρά από μέτρα καθολικής ανάπλασης σε δώδεκα δρόμους.  

Από το «Ελληνικό Μάντσεστερ» στη σύγχρονη τέχνη
Μηχανουργεία, χυτήρια, χαλκουργεία/σιδηρουργεία, χυτήρια, τροχαλοποιεία και άλλα εργοστάσια και βιομηχανίες, έγιναν οι αρωγοί της μακροζωίας των πλοίων του αναπτυσσόμενου λιμανιού του Πειραιά και των σιδηροδρόμων Αθήνας-Πειραιά. Έγιναν εγκατεστημένα στη λεγόμενη συνοικία των εργοστασίων. Την όριζαν η Πολυδεύκους, η Δραγατσανίου, η Γραβιάς, η Παπαστράτου και όλοι οι γύρω δρόμοι. 
Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο η συνοικία των εργοστασίων συνέχισε να λειτουργεί, αλλά στις δεκαετίες του 1980-90 ξεκίνησε η αποβιομηχάνιση. Καθώς το κεντρικό λιμάνι του Πειραιά έγινε αμιγώς επιβατικό, άλλες επιχειρήσεις έκλεισαν και άλλες μεταφέρθηκαν. Απέμειναν λίγες μικρές βιομηχανικές και κυρίως βιοτεχνικές μονάδες, ελάχιστα μηχανουργεία και αποθήκες. Έτσι, όσοι έκαναν τότε βόλτα στους δρόμους πάνω από την ακτή Κονδύλη, από τον Άγιο Διονύσιο μέχρι την οδό Ρετσίνα, ανακάλυπταν πλέον μόνο απομεινάρια του πάλαι ποτέ ένδοξου βιομηχανικού παρελθόντος της πόλης: Ερειπωμένα πέτρινα κτίρια στη σειρά, με δίρριχτες στέγες και σιδερένιες πόρτες, με κισσούς και γκράφιτι...
Όμως τα πράγματα άλλαξαν. Και ο Πειραιάς με τη σειρά του ακολουθεί τα παραδείγματα άλλων αποβιομηχανοποιημένων περιοχών στον κόσμο που ξαναζούν με τελείως διαφορετικό «πρόσωπο» στον αιώνα μας. Όπως το SoHo της Νέας Υόρκης, το Leith του Εδιμβούργου, η αποβιομηχανοποιημένη περιοχή του Μπιλμπάο όπου υψώθηκε το Guggenheim, τα Docklands του Λονδίνου, η Halles του Παρισιού. 
Η ψυχαγωγία, το εμπόριο και ο πολιτισμός, βαδίζουν πλέον χέρι-χέρι.